அம்புப் படுக்கை

நமது இதிகாசங்கள் சொல்லித்தரும் பாடங்கள் தான் எத்தனை எத்தனை.... ஒவ்வொரு வயதுக்கு ஏற்றவாறு பாடங்களின் ஆழம் கூடிக்கொண்டே போகிறது.  

நேற்றிரவிலிருந்து பீஷ்மரை நினைப்பதை என்னால் நிறுத்தவே முடியவில்லை... 

 அம்புப் படுக்கை என்றால் என்ன, பீஷ்மரைப் போன்ற மாவீரன், புலன்களைவென்ற பெருவீரன்,  தன் வயதொத்த பெண்ணை தந்தை மணப்பதற்காகத் தன் இளமையின் தேவைகளைத் துறந்த அன்பாளன் (அவர் அந்தப் பெண்ணை முதலில் பார்த்திருந்தால் கதையே வேறு என்பது வேறு கதை ), தன்  தேசத்திற்கு  ஆற்றவேண்டிய  பணிகளுக்காக அவமானங்களைக் சகித்துக்கொண்ட தலைவன், குழந்தை பெற்றுக் கொள்ளாவிடிலும் தனது தம்பிகள் அவன் மகன்கள், பேரன்கள் என்று ஒரு பெரும் கூட்டத்திற்குத் தந்தையாக இருந்தவன் எப்படி அம்புப் படுக்கையில் விழமுடியும்? அப்படியானால் அம்புப் படுக்கை  எதன் உருவகம்? என்ன சொல்ல நினைக்கிறார் வியாசர் என்ற கேள்விகள் அலைபோல எழுவதும் விழுவதுமாக இருந்தன ஓயத்தான் இல்லை, பதிலும் இந்தக் கட்டுரையும் மனதில் வரும் வரை!! 

அறம் அறிந்தவன் அறம் பிழைக்கும் போது அவனது மனமே அவனைச் சுட்டெரிக்கும் அல்லது அம்பாய்க் குத்தும்.  அப்படி வாழ்நாள் முழுவதும் ஒருவர்  இழைத்த தவறுகள், பிழைத்த அறங்கள் அனைத்தும் வரிசை கட்டி நிற்குமானால் அது அம்புகளின் அணிவகுப்புப் போலத்தான் இருக்குமாயிருக்கும். 

• சகோதரர்களுக்குத் துரோகம் இழைத்த துரியோதனன் பக்கம் நின்ற பிழை ஒரு அம்பு;  
• திரௌபதிக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதியைத் தட்டிக் கேட்க வாய்ப்புகள் இருந்தும், (அரசு பதவியின் வசதிகளை நினைத்து அல்லது பாசத்தின் காரணமாக)   தட்டிக்கேட்காமல்,  வாழாவிருந்தது ஒரு அம்பு;  
• தவறென்று தெரிந்தும், முட்டாள்தனம் என்று தெரிந்தும், தம்பிகளுக்காக, அம்பா அம்பிகா அம்பாலிகா என்ற பெண்களின் விருப்பத்திற்குப் புறம்பாக, தம்பிகளுடன் சேர்த்துவைக்க முயற்சித்தது ஒரு அம்பு   
• துரியோதனாதிகளும் பாண்டவர்களும் ஒரேவிதமான உறவென்றாலும், துரியோதனனுக்காக யுத்தம் புரிந்தது ஒரு அம்பு; வில்லை வெட்டி எறிந்து விட்டு வெளியேறிய விதுரனைப் போல் அல்லாமல், அறமற்ற துரியோதனனுடன் நின்றது ஒரு அம்பு... 

என்று அடுக்கிக்கொண்டே போகலாம். இந்த அம்புகளின் வீரியம் அப்பேர்ப்பட்ட வீரனை, அறவாளனை வென்றது; மரணப்படுக்கையில் குத்திக் கிழித்தது. 

உண்மையில் மரணம் வரை காத்திருப்பதில்லை இந்த அம்புகள்; அன்றாடம் நம்மைச் சந்தித்துக் கொண்டேதான் இருக்கின்றன. அன்றாடம் இல்லாவிட்டாலும், அவ்வப்போது நமது அம்புகளை கவனித்து,  உருவிப் போட வேண்டும் என்ற காரணத்திற்காக, ஒவ்வொரு வருடமும், பொங்கலுக்குப் பின்னால், சூரியனின் வடக்கு நோக்கிய பயணம் ஆரம்பித்த பின் வரும் வளர்பிறை அஷ்டமியில் பீஷ்மாஷ்டமி கொண்டாடப்படுகிறது. பீஷ்மருக்கு தர்ப்பணம் செய்வோரும் உண்டு. நம்முள் இருக்கும் பீஷ்மரைச் சுத்தம் செய்தலே தர்ப்பணம் செய்தலை விட தலையாய கடன்... 

எத்தனை விதமாக, அறம் பிழைத்தலின் விளைவுகளை  சொல்லித் தருகிறது என் தேசம்!!! என்ன பேறு பெற்றேன் இத்தகைய தேசத்தில் பிறக்க.... இன்னொரு பிறப்பில்லாதிருக்க வேண்டும்!! அப்படியிருந்தால், இந்த தேசத்திலேயே, தமிழ் பேசும், தமிழ் இலக்கியத்தைக் கொண்டாடும் மனிதப் பிறப்பாகவே பிறக்க வேண்டும்!!! 

எந்தப் பிறப்பிலும், இந்தப் பிறப்பின் எஞ்சிய நாளிலும், எந்த நிலையிலும் மனதால், சொல்லால், செயலால் அறம் பிழைக்காமல் வாழ வேண்டும்... இது ஒன்றே பிரார்த்தனை... 

எழுதாமல் போவேனோ -தவிப்பு 2

வாசனைகள் மூளையின் மேற்பரப்புகளை விட்டு, மூக்குக்கு மேலே, கண்களுக்குப்பின்னாலுள்ள ஆல்ஃபாக்டரி பல்ப் என்ற உணர்வு மையத்துக்குச் சென்று விரிவான நினைவலைகளை எழுப்புவதோடு நம்முள் அமிழ்ந்துபோன எண்ணங்களையும் தூண்டுவதாக இன்றைய அறிவியல் ஆய்வுகள் உணர்த்துகின்றன. நேற்று வாசித்த ஜெயமோகனது கட்டுரை  என் கண்களுக்கு வாசம் உணரும் திறன் கொடுத்த பூ!!

"இலக்கியம் அறிந்தவனின் வாழ்க்கை ஒரு கவிதைபோல. அது ரத்தினச்சுருக்கமாக இருக்கலாம். எளிமையானதாக இருக்கலாம். அவனுடைய அன்றாட நாட்கள் மிகச்சாதாரணமாகக் கடந்துசெல்லலாம். ஆனாலும் அவன் வாழ்க்கை எல்லையற்றது. அதன் ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் முடிவிலாத பொருள் உண்டு. அவன் வாழ்க்கை விதைகளின் குவியல். அது உறங்கும் பெருங்காடு. ஒரு பூவின் இதழிலிருந்து மானுடத்தின் அனைத்து வசந்தங்களையும் உணர்ந்துவிட முடியுமா? வசந்தங்களை உருவாக்கி உருவாக்கி விளையாடும் பிரபஞ்ச லீலை வரை சென்றுவிட முடியுமா? " என்ற கேள்விப் பெருங்கணைகளோடு இல்லை இல்லை பொங்கிப் பிரவாகிக்கும் கங்கையாக, தூங்கிக் கிடந்த என் விதைகளை உயிர்ப்பிக்க  முயன்றார் 

2016ல்"எழுதாமல் போவேனோ"  என்ற கட்டுரையை எழுதும்போது நான் அறிந்திருக்கவில்லை எனது எழுத்துலக வனவாசம்  எவ்வளவு வலுவானது என்று!! வனவாசம் வாழ்வின் தடத்தை மாற்றிபோடும் வல்லமை கொண்டதென்று!! வாழ்வின் சிலதளங்களிலான (இனிய) பயணங்கள் , வேறு சில தளங்களில் பயணிக்கவிடாமல்  வனவாசமாக மாற்றிவிடக்கூடும் என்று!!  ஜெயமோகன் சொல்லாதவரை உணர்ந்திருக்கவில்லை இந்த வனவாசம் என் வானவில்லின் வர்ணங்களை உறிஞ்சியிருந்தது என்று!!! வழித்தடங்களும் வனவாசங்களும் மாறி மாறி பல்வேறு திசைகளுக்கு இழுத்துச் செல்கின்றன என்று!! 

கம்பனும், வள்ளுவனும், பாரதியும் இன்னபிற தேவதைகளும் (தேவதைகளுக்கு ஆண்பால் என்ன, இம்மூவரையும் இந்த சொல்லுக்குள் எப்படி அடைக்க, எப்படி ஒதுக்க?) என்னுள் தூவிச்சென்ற பல்லாயிரம்  விதைக்குவியலோடு உறங்கியே தொலைந்த பெருங்காடுகளும், உறங்காமல் உறைந்த ரயில்களின் அட்டவணைகளுமாக நகர்கிறது வாழ்க்கை.... 

விதைத்தது இம்மூவர் மட்டும்தானா...என்னைக் கடக்கும்  ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு மனிதரும்  விதைக்கவில்லையா... தொலைந்தது எது? தொலைத்தது யார்? இரண்டும் ஒன்றல்லவோ... காரணமும் கருப்பொருளும் நானல்லவோ... 

எழுத்து என்னை வாழ்வித்தகாலம் போய், பிச்சியாய் எழுத்து என்னுள் தவித்தலைந்து,  கர்ப்பகாலம் தாண்டிய சேய் போல வேறெதுவும்  செய்யவொட்டாமல், வலியோடும் நிறைவோடும் பிறப்பெடுத்த காலமும் போய், பேசப்பிடிக்காமல், பேசத்தோன்றாமல், ஓர் ஆழ்ந்த கடலுக்குள் நீண்ட அடர் குகைக்குள் உட்கார்ந்துகொண்டு என் எழுத்து தவம்செய்கிறதோ... இல்லை மாய்ந்தேதான் போனதோ...

நான் மூச்சுத்திணறி நின்ற போதும் கூட என்னுடன் பயணித்த இலக்கிய நதி தேங்கிநிற்கிறது... என் பேனா பேச்சுத்திணறி ஐந்தரை  ஆண்டுகளாகிறது. எப்படி மீட்டெடுப்பேன் என்னுள் தொலைந்த / என்னைத் தொலைத்த  கம்பனை, வள்ளுவனை, பாரதியை... 

பார்ப்போம் காலம் என்ன பதில் சொல்கிறது என்று... தேங்கி நிற்பது காடு வளர்க்கக் காத்திருக்கும் அணையா, காத்துக்கிடந்து காயவிருக்கும் துளியா என்று... விதைகள் தூங்கியோ எரிந்தோ தொலையுமா, ஜெயமோகன் ஜெயிக்கிறாரா  என்று... 

காடு வளர்ப்பதும் நதியைக் காப்பதும் யார்? காலம் எப்படி பொறுப்பாகும்!!

மரணத்தின் விளிம்பிலிருந்து....

மரணம் தொட்டுவிடும் தூரத்தில்தான் இன்னும் இருக்கிறது!!   வீட்டைவிட்டு வெளியில் கால்வைத்து. மனிதர்களை நேரில் பார்த்து ஐம்பது நாட்களுக்கு மேலாகிறது!!  இந்நேரத்தில் வாழ்வை உற்றுநோக்கும் வயதும்,  அனுபவமும், மனதும், சிந்தனையாளர்கள் தொடர்பும் வாய்க்கப்பெற்றது முன்வினைப்பயன்! வேறெந்த தலைமுறைக்கும் வாய்க்காத கொடுப்பினை! வாழ்வியல் தத்துவங்கள் புடம்போடப்படுகின்றன! சில உடைந்துவிட்டதாக தோன்றுகின்றது; வேறு சில தினமும் வெவ்வேறு கோணங்களைக் காட்டுகின்றன! இயற்கை நடத்தும் மிகப்பெரிய பாடமாக சில நேரம், பாரம் குறைக்க இயற்கைசெய்யும் முயற்சியாகச் சிலநேரம் என்று இந்தகாலகட்டம் மிகப்பெரிய ஆச்சரியத்தையளிக்கிறது. விளைவு, மீண்டும் ஓர் எண்ணக்கோர்வை!!

• அன்பைத்தவிர பெரிய தவமில்லை. அன்பென்பது ஒரு வெளிப்பாடாய், உணர்வாய்த்தோன்றிய காலம்போக, அன்பு ஒரு தன்னிலையிருப்பாய் தோன்றுகிறது.  ஓரிருவர்மேல் மட்டும் காட்டப்படும் அக்கறை தாண்டி, அனைத்து உயிர்கள்மீதும் பொழியும் அனபைத்தவிர தவமொன்றுமில்லை!  நதியாய், நதியில் பயணிக்கும் இலையாய் இருப்பதன்  பொருள் இதுவாகத்தான் இருக்கக்கூடும்... நதிக்கு இன்னார்மேலென்று தனிப்பட்ட பிடிப்பில்லை... யார் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் சலசலத்து ஓடும் அதன் ஓட்டம் நிற்பதில்லை... அழகு குறைவதில்லை... யாரும் நீர்சேந்தவில்லையென்றோ,  தேவைக்கு  அதிகமாகக் கொண்டு செல்கிறார்கள் என்றோ எந்த சலனமும் இல்லை... நீர்சேந்துவோரின் தகுதியோ மனநிலையோ  ஒருபொருட்டுமில்லை...
• நன்றி என்பது மிகவும் முக்கியமான உணர்வு! கடினமான ஒரு நாளைக்கூட  அழகியதாய் மாற்றும் வல்லமை கொண்டது. வாழ்வு மிச்சமிருப்பதே நன்றிபாராட்டப் போதுமானதாக இருக்கிறது!! அதற்குமேல் கிடைக்கும் அத்தனையும் பெருங்கொடையாகத் தெரிகின்றது!!!  மரணம் முந்திக்கொள்வதற்குள், நம் வாழ்வைச் செம்மையாக்கிய  அத்தனைபேருக்கும் நன்றி சொல்லித்தீர்த்துவிட முடியுமா!?!?!
• தடிகொண்டு அடித்து பழுத்தது ருசிக்காது, தானாகப்  பழுத்தது ருசிக்கும்! உண்மையாகவா!?!?!  வாழ்வின் ஓட்டம் என்ற பெருந்தடியால் அடிபடாமல் பழுக்கவும் முடியுமோ!!  
• இனையர் இவரெமக்கு இன்னம் யாம் என்று புனையினும் புல்லென்னும் நட்பு என்பது வள்ளுவம். இவர் எமக்கு இத்தனை அன்புடையவர், நாமும் இவர்க்கு அப்படியே என்று புகழ்ந்துரைத்தால் நட்பு சிறப்பிழக்கும் என்பது பொருள்! நட்பின் தரம் சொல்லாமல் அன்பின் ஆழம்  காட்டாமல் நன்றியுரைப்பது எப்படி?
• நட்பு, கொடை, தயை இம்மூன்றும் குடிப்பிறப்பு என்பது ஒளவை வாக்கு. என்னைச் சுற்றியிருப்போர் அத்தனை பேரும் தன்னலம் பாராட்டா நட்புடனும், வாரி வழங்கும் கொடையாளராகவும், பேரன்பு கொண்ட கருணையாளராகவும் இருப்பது எப்படி? சூழல் காரணமா? குடிப்பிறப்பா? இவர்களெல்லாம் வெவ்வேறு மாநிலத்தில் பிறந்து, வெவ்வேறு மொழிபேசி, வெவ்வேறு குடிப்பிறந்தோர்!!
• மரணம் எப்போதும் இதே தூரத்தில்தான் இருந்தது, எப்போது வேண்டுமானாலும் எட்டிப்பிடித்துவிடக்கூடியதாக! ஏதோ இப்போதுதான் அருகில் வந்ததுபோல் ஏன் இப்படி ஒரு பதற்றம்!!! என்ன, ஒரு வித்தியாசம் சொல்லலாம்! 2020க்கு முற்பட்டகாலத்தில் மரித்தோரின் உடலு றுப்புகளை தானம் கொடுத்திருக்கலாம் இப்போது அதற்கு வாய்ப்பில்லாமல் போய்விட்டது!
• வாழ்க்கை எப்போதுவேண்டுமானாலும் முடிந்துவிடக்கூடுமென்ற நினைவு, அறிவு எப்போதும் வேண்டும் என்ற நினைத்த தேசத்திலும்கூட வாழ்க்கை வினோதமாகத்தான் இருக்கிறது!!! மனிதர்களின் இயக்கத்தை மரணபயம் புரட்டிப்போட்ட கடந்த சிலவாரங்கள் வினோதமானவை!! மனிதர்களின் ஆழ்மனம் தன்னை எத்தனை விதமாக வெளிப்படுத்திக்கொண்டுள்ளது... அதிநுட்பமான அழகியலும், அடியாழத்தைத்தொட்ட அவலங்களுமாக!!!  
• தெரிந்தோர் தெரியாதோர் என்ற பாகுபாடின்றி உணவுக்கு வழிசெய்ய களம்புகுந்தோரும், இருக்கிறது இல்லை என்ற பாகுபாடின்றி பொருட்களை வாங்கிக் குவித்தோருமாக உலகம் எத்தனை விதமான வேறுபாடுகளைக்கொண்டது!!
• எதுவும் உறுதியில்லை என்று புரிந்தபின்னும் இயல்பாய், உற்சாகமாய், அழகாய் வாழ்வோரும், இத்தனைக்குப்பிறகும், சிறுவிஷயங்களுக்கும் அலட்டி, தன்னையும் பிறரையும் வருத்துவோரும் வாழும் முரண்....
• வலிமிகுந்த / குழப்பமான நிலையிலும் ஆதாரமற்ற  கருத்துகளை ஆராயாமல் அப்படியே பகிர்ந்துகொள்ளும் மனிதர்கள்  படித்தவர்களாக, பொறுப்பு மிக்க பதவியிலிருப்பவர்களாக இருப்பது ஆச்சரியத்தின் உச்சம்! நிறைகுடம் தளும்பாது!! குறைகுடம் கூத்தாடும்!! படிப்பும் பதவியும் பொறுப்பும் நிறைகுடமாக்காது போலும்!!!!
• பொங்கிவழியும் கோப்பைகள் எதையும் உட்கொள்ளும் தன்மையற்றவை, உங்களைக் காலி கோப்பையாக வைத்துக்கொள்ளுங்கள் என்றொரு அறிவுரை உண்டு! பொங்கிவழிந்த கோப்பைகளும் (குறைகுடங்களும்) அமைதியாய் தம்மை நிரப்பிக்கொண்ட காலிகோப்பைகளும் (நிறைகுடங்களும்) நிரம்பிய அழகிய முரண் இவ்வுலகம்!
• 2019 ஆகஸ்டில் இந்திய துணைக்கண்டத்திலுள்ள பெருவாரி நதிகள் பொங்கி அருகிலுள்ள சிவாலயங்களுக்குள் புகுந்ததை ஊடகங்கள் தெரிவித்தன! 2020ல் மனித சஞ்சாரம் முழுவதும் / பெரும்பாலும் அடங்கிவிட்டது! அசுரராய் மாறிவிட்ட நரர்களிடமிருந்து தம்மைக் காக்க நதிகள் நடத்திய வழிபாடு வெற்றிபெற்றதோ!!  ஒருவேளை, இந்த வைரஸ் நோயில்லையோ!!  உலகைக் காக்கவந்த மருந்தோ!!
• பொருளாதாரத்துக்காக குடிமக்கள் நலனை அடகுவைக்காத எங்கள் தேசம் என்று நம்முள்  சிலர் வலைத்தளங்களில் மார்தட்டிய  சிலநாட்களில் கள்ளுக்கடையைத் திறந்த அரசாங்கமும், காய்கறிக்கடையை விட கள்ளுக்கடையில் கூடிய கூட்டத்தால் வரவிருக்கும் காய்ச்சலும், கர்வமில்லாமல் அலட்டாமல் இருக்கவேண்டியதன் அவசியத்தை நினைவுறுத்திய அவலம்!  யார்கண்டது, இதுகூட இயற்கையின் elimination process-ன் prioritization technique-ஆக இருக்கலாம்!
• இன்னும் 30 மணியோ, 30 நாளோ, 30 வருடமோ, நாம்மட்டுமே இட்டு நிரப்பக்கூடிய விஷயங்கள் எவை என்று தெரிந்தால் எவ்வளவு எளிதாயிருக்கும்!! உண்மையில் அப்படி ஒன்றும் இல்லையோ... பேரறிஞர்களுக்கு மட்டும் அப்படி ஒரு குறிக்கோள் இருக்கிறதன்றோ! அல்லது  அப்படி ஒரு குறிக்கோள் இருப்பவர்கள் மட்டும்  பேரறிஞர்கள் ஆகிறார்களோ!! பேரறிஞராகவெல்லாம் ஒன்றும் ஆகவேண்டாம்! வேலையைப் பாதியில் விட்டுச்செல்வதாக குற்ற உணர்வின்றி விடைபெற்றால் போதும்!

Random Thoughts - 2020

After long time I decided to capture my random thoughts as a blog… Okay, not completely random… random thoughts around a seed poem from Thirvasagam.

ஓத உலவா ஒருதோழன் தொண்டருளன்

    கோதில் குலத்தரன்றன் கோயிற் பிணாப்பிள்ளைகாள்

ஏதவன்ஊர் ஏதவன்பேர் ஆருற்றார் ஆரயலார்

    ஏதவனைப் பாடும் பரிசேலோர் எம்பாவாய்  

I happened to listen to this poem in a temple recently; it was a mesmerizing experience; sure, the way the temple priest sang this song was adorable and his voice was so sweet but it was more than just the voice and musical talent!! Manickavachagar ruled in every bit and forced me to read the entire poem & mull over it!! What is shown in this blog  is not the complete poem - there are 21 stanzas in the poem; this blog covers just half a stanza that struck me hard in the temple; it roughly translates as below

He is a friend ineffable by words; He dwells in the hearts of His devotees

He is the God of the flawless; Hey girls, dedicated to serve His temple!!

Where is He from? what is His name? Who is His Kin? Who is stranger?

How can we hymn Him!! I am baffled at this very thought, my girl…

Though the entire poem had deep meaning as well as the ability to touch the heart and mind, two phrases stuck to my thoughts: "ஓத உலவா ஒருதோழன் / a friend ineffable by words" and "ஆருற்றார் ஆரயலார் / Who is His Kin, who is stranger".

ஆருற்றார் ஆரயலார் - this is a very strong question that can shake the foundation of existence itself I think - both in its literal meaning as well as what it implies deeply.

Whoever we consider as kin may not be kin and a stranger may not be a stranger after all… just one word/deed from a kin can make you feel that they are total strangers and a small deed from a stranger can make you feel that they are the best of your kith. உற்றாரின் ஒரு சொல் பற்றறுக்கவைக்கக் கூடும்; அயலாரின் ஒரு செயல் அன்பை உலகளாவ விரிக்கச்செய்யலாம்! இதில் யாரை உற்றார் எனபது? யாரை அயலார் என்பது?

No friend is a friend forever and no stranger is a stranger forever!! All who care may not be able to take care… all who take care may not care and may not be caring… when you care and others don’t, you may feel like a stranger!! Who is a friend? Who is a stranger? Who can say?

Valluvar has another explanation for this. In his chapter on Love (under domestic virtue), he talks about transitivity! Love leading to eagerness and eagerness leading to friendship!! Love that starts at home should expand to include everyone! When you start to expand the boundary between kin and strangers disappears. Shiva is an embodiment of love or anything of love is Shiva. The transitivity induced by that love engulfs the whole universe and there is no one (even better, there is nothing) not in the realm of such a love. Considering this, for Him and those who want to be like Him, who is a kin? who is a stranger?

"ஓத உலவா ஒருதோழன்" Shiva is a great friend who cannot be praised enough is the translation. Who can list down all his greatness? He is a male, He is a female and a transgender too! He is in earth, sky and everywhere! He has no beginning and no ending!! He is in all forms yet does not have a form!! Any description will be inadequate to be all exhaustive!! All languages will fall short of words to praise him!

Is Shiva the only friend whose praise is indescribable? Valluvar feels it is applicable to all friendships!! He thinks the moment friends praise one another that (s)he is intimate with us and we so much with him(her), the friendship appears mean! Interesting that Valluvar lists "Natpu" / "Friendship" as part of "Wealth" section not part of "Virtue" section!!!

Sundarar is supposed to consider Shiva as a friend and Manickavachagar as a Guru. But this line shows that even Manicavachagar considered Him as a friend too!! Hmm... 

More and more I think about this, it looks like, when all the friendship with humans feel futile, one can consider God as the only friend!! On the other hand, friendship with humans need consistent attention; but with God, one can afford to pay less attention or no attention for a prolonged period and resume as if there was no such break!! Interesting…. Not sure if God exists or not but God is a very useful construct!! The belief that "there is a dependable friend who is ever loving irrespective of whether you reciprocate or not, ever caring, who will never let you down, who does not have personal agenda / preferences, who is absolutely neutral and who will never just 'use' you" can save many from becoming insane… Hmm.... 

This compilation sounds half done (at least to me)… there are several other unfinished thoughts that are not captured as words yet… Hope to come back to it soon....

வீடென்று எதைச் சொல்வீர்?

அறியாத வயதில், பள்ளிப் பருவத்தில், "வீடென்று எதைச் சொல்வீர்?" எனத்தொடங்கும் கவிதை வாசித்தது ஒரு இரவு நேரம், அது இன்றும்  நினைவில் உண்டு. அப்போது, அந்த கவிதை சொல்லும் வறுமை புரியவில்லை; ஆனால் அந்த கேள்வி ஒரு வித்தியாசமான கேள்வியாய்ப் பட்டது;  வீடென்றால் என்னவென்று எப்படி தெரியாமல்போகும், அந்தகேள்விக்கு வேறு வேறு பதில்களும் எப்படி இருக்கக்கூடும் என்ற வினாக்களோடு உறங்கிபோனேன்.  மற்ற வரிகள் நினைவில் நிற்கவில்லை; எழுதிய கவிஞர் பேர் நினைவில்லை; இன்னும் சொல்லப்போனால் கவிஞர் பேர்பார்த்துப்படிக்கும் தெளிவும் அறிவும் இல்லாத வயது; ஆனால் ஏனோ அந்தக் கேள்வி மட்டும் ஆழமாய்ப் பதிந்துபோயிற்று; வாழ்வின் பல்வேறு படிநிலைகளில் அவ்வப்போது மனதில் வந்துபோயிற்று!!

அந்தக்கேள்வி இன்று வேறு தளத்தில் நிற்பதாகப்படுகிறது.  நவீன குறுங்கவிதையொன்று "வீடென்று எதைச் சொல்வீர்? உண்டுறங்கி உடல் கழுவி உள்ளம் களைத்து ஒடுங்குமிடம்" என்கிறது! கடந்த சில மாதங்களாய் பயணமே வாழ்க்கையாயிற்று!! ஒரு சூட்கேசுக்குள் வாழ்க்கை நடத்துவது எப்படி என்று கற்றுக்கொள்ளும் வாய்ப்பு!! ஓரிரு வாரங்களுக்குமேல் எந்த இடத்திலும் வசிக்கவில்லை!! வீடு ஹோட்டல் போலவும் ஹோட்டல் வீடு போலவும் தெரிகிறது!!  எது வீடு? எல்லாமும் வீடுதான்!! இல்லையென்றால், எதுவும் வீடில்லைதான்!

பற்றறுப்பதற்காக, துறவிகள் ஒரு ஊரில் ஒரு நாளுக்கு மேல் தங்குவதில்லை/  தங்குவதற்கு சாஸ்திரத்தில் அனுமதியில்லை என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.  நான் துறவியில்லை; நான் தங்குமிடங்கள் மிகவும் அதிநவீன அதியற்புதமான வசதிகள் கொண்டவை; ஆனாலும் வீடென்று எதைச் சொல்வீர் என்ற கேள்வி பற்றின்றி மனத்திலாடுகின்றது! ஆனந்தமாக!!

பிற்குறிப்பு: இந்த கட்டுரைக்காக மூலக்கவிதையைத் தேடிப் படித்தேன். கவிதைக்காட்டும் வறுமை முகத்தில் அறைந்தது. ஏன் மாலன் கவிஞராய்த் தொடராமல்  பத்திரிக்கை ஆசிரியராய், தொலைக்காட்சியாளராய் மாறிவிட்டார், வாய்ப்பு காரணாமாகவா பிடிப்பு காரணமாகவா என்ற கேள்வியும் இடித்தது!

மூலக்கவிதை:

வீடென்று எதனைச் சொல்வீர்?

அது இல்லை என் வீடு

ஜன்னல் போல் வாசல் உண்டு

எட்டடிச் சதுரம் உள்ளே

பொங்கிட மூலை  ஒன்று

புணர்வது மற்றொன்றில்

நண்பர்கள் வந்தால்

நடுவிலே குந்திக் கொள்வர்

தலை மேலே  கொடிகள் ஆடும்

கால்புறம் பாண்டம் முட்டும்

கவி எழுதி விட்டு செல்ல

கால் சட்டை மடித்து வைக்க

வாய் பிளந்து வயிற்றை எக்கிச்

சுவரோரம் சாய்ந்த பீரோ 

Giving and Getting - Two sides of our needs!

Giving or sharing is as much a need as getting!! Interesting!! This never struck me till recently. I was thinking that someone who is focused / who finds joy in giving not just from getting is a more evolved soul!! But it just struck me that any compulsion is a limitation - irrespective of whether it is giving or getting.

Giving could be in different planes of life - physical/materialistic, intellectual or emotional!! By physical/ materialistic I mean the likes of I cooked tasty food and I want to make money out of it or share with those who are close to me or any one near me or any one that needs it!! Intellectual plane means, I have invented / discovered / learnt something intellectually intriguing or beneficial to others and I want to make money out of it, share with who are close to me, any one near me or any one that needs!! Same is with emotions!! I have an emotion, I want to share with those who are close to me, any one near me or any one that would enjoy the emotion / share / heal / benefit from the emotion; there could also be "make money out of it" if I can generalize or make it sensational or if I am a celebrity :-)!!

We can clearly see the evolution curve across giving too - who are we giving, why are we giving and how much are we giving etc. play into it!! In fact what we are giving could be a critical fact too - giving left overs / anything that we don’t want for ourselves / anything that feels more like a liability than an asset or giving what we still need/enjoy or giving what we consider as precious or even more grand - we create something only for the purpose of giving!!

But it is interesting that getting is most often associated with "need" and giving is not!! What I am realizing is, if you feel like giving and there is no one to receive, immediately it starts to feel like a need!! When people want to get more than they need is named as greedy!!  Some people may want to give more than what they have/can/should or what others can/should hold / receive!! Why would that not be categorized as greedy? Of course, giving only to limited people is related to greed sometimes! But giving to wider audience is never related to greed!! To me that feels like greed too!! I am trying to curtail my greed in that space after I realized that!!

How can I be like wild flowering plant - I create something or blossom because it is my nature; if anyone enjoys the flower or not does not matter!! Or even better, how can I be like a river…. flow in the path I enjoy, let anyone enjoy the flow of the river or water or anything that grows in the river or even let them grow in the river if they want to… it is okay even if none of the above happens… the river still continues to flow… hmm… interesting… how can I evolve to this level??

To Be or Not To Be - Continued…

This is a continuation of my earlier article on whether to extend life with medical support or not. Recently I witnessed such an extensive effort by a family to bring back their father after a long struggle.  The father lost his ability to remember any short-term past. Many of the vital life parameters were not stable. Sure, money was not a constraint but everything else was! Obviously the others in the family had their job to go to, other needs to attend to (such as their children or spouses etc.)!! But with their relentless effort, the father is back home after about seven months of hospitalization!

I was thinking deeply about this episode. It was literally like the Satyavan Savitri story in Indian epics; the family fought with Yama (the God of death) and brought back the father. This has resulted in two important outcomes in addition to reviving the father I think.

Confidence to the elderly: All elders in the surrounding now know that the children will take care of them in the old age. The care exhibited by the sons is so touching. Of course most of us love our parents. But it takes more courage and determination than just love to withstand the pressure for seven months without knowing what will happen, with people suggesting to take shortcuts, with pressure of other dimensions of life. I salute the sons and the mother for this huge effort.

A great lesson to the next generation: All children (in all ages) have witnessed how to take care of an ailing father without complaining about personal difficulties, how not to lose hope at any point time, how to support each other in times of difficulties.

There is humanity left in the world still looks like!! I guess, we should spread these stories around instead of spreading stories about unsupported parents, children not calling parents etc.!!  While I still think that no one should spend such heroic effort to keep me alive, if I get into the situation of the father, I strongly believe that the family has brought back confidence in many lives! Living a grand life is all about just that - giving confidence to others… and this family has shown how to live life to its grandeur…